Wielki eksperyment zwany dalej dzieckiem.

Jeśli nie wiesz czego tak na prawdę chcesz, odpowiedz sobie na pytanie czego na pewno nie chcesz. Myślę, że to dobry początek. 

Gdy okazało się, że jestem w ciąży początkowo wpadłam w lekką panikę. (Ok, nie była lekka - było szaleństwo: I CO MY TERAZ ZROBIMY?! JAK TO BĘDZIE?! JAKĄ JA BĘDĘ MATKĄ?! PSA WYKĄPAĆ NIE POTRAFIĘ, A CO DOPIERO DZIECKO?!) Moją ostoją był Marcin, którego pewność siebie zbijała mnie z tropu, a jednocześnie sprawiała, że czułam się bezpieczna. Jaką mamą będę? Jakimi będziemy rodzicami? Wiedziałam, że w kwestiach fundamentalnych z Marcinem mamy identyczne poglądy. Wiedziałam, że będzie świetnym ojcem, choć szczerze mówiąc jego ojcostwo przerosło moje najśmielsze oczekiwania... 

Nasze rodzicielstwo, jak już kiedyś wspomniałam, jest bardzo intuicyjne i zdroworozsądkowe. Czytałam kilka podręczników, z każdego coś tam wyniosłam, jednak to intuicja robi u nas najwięcej. Poza nią istnieje jeszcze kilka zasad:

Wychowanie bez przemocy. 

Jestem z tych dzieci, które w życiu dostały w dupę pasem, jednak nie był to chleb powszedni. Musiałam zrobić coś na prawdę bardzo złego, żeby dostać. I szczerze mówiąc było to może kilka razy w życiu (z pewnością pamiętam raz). Czego mnie to nauczyło? Tego, że to nic nie daje, nic nie zmienia. Wprowadza jedynie strach. Największą karą była złość rodziców, ich rozczarowanie. Pas był zbędny. Strach to nie szacunek. Nie wierzę w takie rzeczy i już. Bardzo mi się podobał dialog zacytowany przez mojego kumpla na fb. Podsłuchał on rozmowę córki z innym dzieckiem w piaskownicy. - Dostałaś kiedyś klapsa? - A co to jest klapsa? - Mam nadzieję, że jeśli kiedyś przyjdzie mojej córce odpowiedzieć na takie pytanie to odpowie identycznie.

Nic na siłę. 

Być może moja córka nie należy do niejadków, ponieważ ja i Marcin lubimy sobie zjeść. Być może moja córka nie boi się ludzi, bo po prostu taką ma naturę. A może jest to za sprawą tego, że nigdy za nią z łyżeczką nie latałam i dawałam jej wybór w kwestii jedzenia. Być może towarzyska jest dlatego, że nie zawstydzamy jej w towarzystwie obcych, nie naciskamy, żeby się witała i żegnała, kiedy nie ma ochoty, nie peszymy jej.

Jesteś mądra, jesteś piękna, jesteś silna. 

Chwalimy ją na każdym kroku - kiedy zrobi coś dużego, ale też za drobnostkę. Że wyrzuci papierek do śmietnika, że zbuduje wieżę z klocków, że pogłaszcze psa (a nie pociągnie za sierść). Oczywiście, kiedy robi coś niefajnego (a zdarza jej się np. uderzyć albo pociągnąć za włosy) to wówczas jest upominana. Nie karcona, tylko słyszy, że to nie ładnie, że boli, że komuś jest przykro i że fajnie by było przeprosić. Zazwyczaj kończy się to przytulaniem lub obślinionym całusem :) 

Rozmowa. 

Na początku monolog - opowiadaliśmy Małej Mi świat, który ją otacza. Mistrzem był Marcin. Od kiedy zaczęła nam odpowiadać - początkowo pewnie było to zwykłe guganie, jednak z czasem guganie zaczęło nabierać sensu - wówczas narodził sie dialog. Jestem pewna, że nasza dzisiejsza komunikacja, która jest na poziomie bardzo przyzwoitym wynika głównie z tego, że pierwsze próby nawiązania dialogu pojawiły się na samym początku życia naszej córy. 

Obserwacja. 

Wiadomo - przebywając z dzieckiem 24h powinnam mieć poczucie, że znam je na wylot. Tylko, że to dziecko rośnie, rozwija się, zmieniają się nieco jego potrzeby i w związku z tym np. przesuwają się niektóre granice. A granice są ważne (z tego co zaobserwowałam) - ważne, żeby je szanować. Wydaje mi się, że Miła jest taka otwarta przez to, że czuje się szanowaną osobą. Jej uczucia nie są bagatelizowane, ani mniej ważne przez to, że jest mniejsza.

Swoboda.

Dajemy ją naszej córce w całkiem dużej dawce. Pozwalamy jej wybierać. Oczywiście są to drobne wybory, np. którą bluzę czy sukienkę chce włożyć. Którędy woli pójść. Nie skaczemy pół metra przy niej, kiedy bawi się na placu zabaw - podchodzimy wtedy, kiedy nas woła lub kiedy widzimy, że faktycznie może sobie zrobić krzywdę (bo np. wlazła zbyt wysoko na drabinki, a że schodzić jeszcze nie do końca potrafi to trzeba ją ściągnąć). Nabicie guza czy zadrapanie to dla mnie nie jest krzywda warta lamentu. Dając jej przestrzeń, w której może podejmować własne decyzje i iść własną drogą możemy się zdystansować i obserwować jej zachowania, badać jej ostrożność i rozwagę, relacje jakie buduje z innymi dorosłymi i dziećmi. Fascynujące rzeczy!

***

Nie wiem, co przyniesie nam ten eksperyment zwany dalej Miłką. Jak to z eksperymentami bywa - obserwowanie biegu wydarzeń jest niesamowicie ekscytujące. Płacone mam póki co w pocałunkach i przytulasach, jednak liczę się z tym, że ten budżet kiedyś może się skończyć. Miejmy nadzieję, że inwestycja jednak nabierze skrzydeł i będzie nam dane obserwować jak leci w swoją stronę (i że nie będzie to ciemnej mocy strona).