A może to zwykłe rozdwojenie jaźni?

Niezbyt długo jestem w całym tym świecie blogosfery, także jako czytelniczka. Jeśli chodzi o blogi rodzicielskie, czy jak kto woli - parentingowe - zauważam pewien podział wymuszony raczej przez same blogerki. 

Jedne piszą, że mają dość czytania o słodkim macierzyństwie, przekolorowanym, różowym, zawsze pachnącym, pięknym i magicznym - piszą więc o ciemnej mocy stronie, o obsranych pieluchach, o tym, że dzieci je wkurzają, że obiadu nie zrobiły, że puszczają im nerwy. O ile są pisane z jajem lub pazurem - czasem czytam.

Drugie mają dość "odczarowywania" macierzyństwa, piszą więc o tym jakie mają wspaniałe pociechy, jak się świetnie z nimi bawią, ile dobrych mocy uwalnia w nich dziecko, ile energii dodaje, że chce się im działać, jaki świat staje się lepszy i piękniejszy z dnia na dzień, zamieszczają piękne zdjęcia swoich dzieci, w pięknych okolicznościach, w pięknych wnętrzach i na łonie natury. Na te wchodzę, bo są bardzo inspirujące. Choć zbyt perfekcyjne i zasypane samymi drogimi ciuszkami dla dzieci są dla mnie nużące i trochę wkurzają, bo przecież każda z nas chciałaby móc ubrać dziecko w najlepsze, najnowsze i z najwyższej półki. 

Wszystko wskazuje na to, że zostałam wrzucona do tego pierwszego wora (no, w końcu napisałam TEN POST). Tymczasem ja o sobie myślę inaczej. Ja myślę, że jestem człowiekiem i daję sobie prawo do gorszych dni. Czerpię z tego, co w macierzyństwie najlepsze, co nie zmienia faktu, że czasami mam dość. 

I chcę upiększać sobie i swojej rodzinie życie, robić piękne girlandy, wieszać je w całym domu, urządzać dziecku pokój i robić temu wszystkiemu zdjęcia. Chcę gotować najlepiej jak potrafię i dlatego od czasu do czasu pojawiają się przepisy na to, co lubię zjeść. Lubię czasem zmotywować siebie i mam nadzieję kogoś jeszcze i dlatego piszę o próbach zaprzyjaźnienia się z bieganiem. Chcę, aby moje słowa nie przechodziły obok Ciebie obojętnie, dlatego czasem piszę tak bardzo ze środka, że aż się rumienię, tutaj też. Chcę się dzielić szczęściem i fajnie, jeśli Ty podzielisz się nim ze mną. Chcę, żebyś wiedziała, że dziecko nie musi ograniczać. Że zmieniło moje życie na lepsze, wbrew pozorom przyniosło też spokój. Że jest fantastycznym motorem napędowym, żeby robić więcej. Wycieczka do ZOO nabiera innego znaczenia, gdy obserwuję jak na widok żyrafy opada mojej córce szczęka. Co więcej? Widok mojego dziecka upaćkanego w jedzeniu rozczula mnie nieustannie! 

ALE

Jestem kobietą, a kobieta zmienną bywa. I czasem jak mnie coś wkurwi, to o tym też napiszę. A nie lubię się wkurwiać zbyt długo, więc wolę coś obśmiać, także siebie samą. A potem się jeszcze śmieję, śmieję i śmieję.  I czasem - serio - no, nie chce mi się gadać o dzieciach i wówczas lubię pomyśleć tylko o sobie.

I tak się zastanawiam: czy ja faktycznie jestem jakaś dziwna? Czy macierzyństwo to kwestia czarnego lub białego? Śmierdząca kupa kontra śliczne malusie palusie? Serio? To wszystko tak przypadkiem nie idzie razem w parze? Helooooooooooł!!!*

*Ale nie wiem - mogę się mylić, bo jak mówiłam - niezbyt długo jestem w tej całej blogosferze.